Bu Şarkı Hiç Bitmesin!

Bu şarkıyı dinlerken uzaklar yakın oluyor. Bir kuş misali ruhum, önünde uzanan mavi enginliğe kanat vuruyor. Bir umut, bir heves nasıl da çırpınıyor. Küçücük kalbi süracıkta çatlayıverecek sanki. Sonra bir an tıkanıyor, kanatlarını kaldıracak dahi gücü bulamıyor kendinde. Önündeki uçsuz bucaksız boşluk o kadar anlamsızlaşıyor ki. Renkler kayboluyor, hatta gittikçe koyulaşıyor. Ne yöne, ne kadar ilerlediğini dahi kestiremiyor. Artık takadi kalmamış kanatlarını tam indirecekken incecik bir nağme, bir ışık tulu beliriyor uzaktan.



Hadi diyor minik yüreğine, ha gayret! Sonra iplik iplik çözülüyor gece. Turuncunun binbir tonuyla boydan boya gök, sonunda gün sarısına kavuşuyor. Bir kuvvet, can geliyor, yeniden yeniden kanat vuruyor maviliklere. Hem bu sefer göğün rengi daha da güzel, daha bi parlak. Bilse de bu sonsuz mavilik hiç bitmeyecek, bir umut kanat çırpmaya devam ediyor.

Değil mi ki sonunda kavuşmak var Yar’e...